Liburuen eskaera.

Kukuma Enpresa
Xabier Goñi jauna

Zuzendari jauna:
Eskutitz honen bitartez zuregana jotzen dut esku artean dudan arazoa azaldu eta ahal izanez gero konpontzeko.
Honako hau da aipatutako arazoa:
Zornotzan dagoen Urritxe insitutuko lehenengo batxilergoko ikasleek Kukuma argitaletxeko hogeita bat liburu eskatu genituen otsailaren 5ean. Enkargua arazorik gabe iritsi zitzaigun, espero genuen bezala, baina, liburuak erabiltzen hasterakoan etartu ginen hainbat akats zituztela; hala nola, orriak falta zitzaizkien, orriak nahastuta zeuden eta gainera oso apurkorrak ziren. Ezinezkoa egiten zaigu material honekin klase egokia ematea eta behar-beharrezkoa da guretzat material hau.


Beraz, arazoa kontuan hartuta, gure asmoa zera fa: ahalik eta arinen kalitate oneko liburuak bidaltzeko eskatzea. Ezinbestekoa da guretzat egoera egokian dauden hogeita bat liburu hauek lortzea. Nahi izanez gero eta beharrezko bada, enpresaren kokalekura joan gintezke liburuen egoera tamalgarria erakutsi ahal izateko eta horrela etorkizunean gertatu daitezkeen arazoak konpondu ahal izateko.

Jakinarazi nahi dizuegu oharkabean sortutako arazo hau ulertzen dugula eta esan bezala ez dugula arazorik enpresara bertara joateko, hala era gogo onez eskertuko nizuke eskutitz honi erantzutea enpresara noiz urreratu gintezkeen jakinarazteko.

Besterik gabe, erantzuna laster edukiko dudalakoan, eskerrik asko eta agur t’erdi.

Urritxe Institutuko ikasleak
Itziar Garrido Martinez

Eskaera.

Zuzendari jauna:
Umeen udako egonaldirako begirale bat behar duzula irakurri berri dut zure iragarkian. Goitik behera irakurri ditut beharrezkoak diren ezaugarriak eta kontuan hartu dut zuzendutako Gazte Programa hau edonolakoa ez dela, beraz, lehenik eta behin, lan honetarako prestaturik nagoela ziurtatu nahiko nizuke.

Lehen esan bezala, lanpostua lortu ahal izateko beharrezkoa behar dena irakurri dut eta ezaugarri guztiak betetzen ditudala iruditzen zait niri: betidanik nahi izan dut honelako lan bat izan, umeak maite baititut, eta umeekin zerikusia duen lanik izan ez dudan arren, esan beharra daukat hainbat lehengusu-lehengusina txiki ditudala eta primeran moldatzen naizela haiekin, betidanik gainera. Umeei lotutako lanean inoiz ibili ez izana, beraz, ez zait oztopoa iruditzen. Hala ere, horrek ez du esan nahi titulurik ez dudanik eta hori gero ziurtatzeko aukera izango duzu honekin batera bidaliko dizkizudan curriculum eta agiriei esker.

Esan beharra daukat, pazientzia handiko pertsona naizela eta horrek, egia esan, lana errazten dit beharrezkoa baita ezaugarri hau umeekin ondo ibiltzeko.

Amaitzeko, espero dut bidaltzen dizudan curriculum-a zure gustukoa izatea eta lan onetarako primerakoa izatea. Besterik gabe, nire eskaera hau kontuan hartuko duzulakoan, agur t'erdi.
Itziar Garrido Martinez

Ahazteko.

Neskatoak barre algara egin zuen. Mutikoa bitartean begira-begira zegoen. Egoera guztiz deserosoa zen benetan, baina Adaieneri berdin zitzaion ezin baitzituen barreak eragindako malkoak ostendu. Amsterdamgo McDonalsean zeuden, bera eta beste hiru lagun. Haietako bi, dardarka zeuden bestalde, Adaien eta aurrean zeukan laguna, egoera arraro horretan otu zitzaien bakarra, fortunaz edo zoritxarrez, barre egitea zen. Haien aurrean, mutila zegoen. Kokaina marra bat hartu berri zuen, eta ikatza bezain beltza zen bere larruzko jakan, ``Terror Papa´´ zegoen inskribaturik. Edozein momentutan bere lekutik altxatu eta edozer egiteko kapaza zela iruditzen zitzaien, hala ere barrerak ez ziren eteten. Tentsioa nagusi zen airean. Azkenik, mutila bere lekutik altxatu, begirada zorrotza neskei zuzendu eta establezimendutik alde egin zuen. Dena baretuta zegoela zirudien eta beraz, neskak ere bertatik ihes egin zuten.


Adaien eta bere hiru lagunak, Zornotzarrak ziren, eta herrialde berezi hartara joan ziren turismoa egitera edo.
Leire, lehengoan dardarka egondako neska zen. Burutik kendu ez zezakeen mutila zuen baina, distantziaren ondorioz ezin zezakeen berarekin erlazio bat izan.
Maria, barrea aguantatu ezin zuen neska. Erlazio egokia zuen mutil batekin, hirugarren pertsona batek sortutako gorabeherak nagusi ziren hala ere.
Matxalen, bera ere dardarka egondakoa zen. Adaienekin batera, izen berdina zuten mutilaz maiteminduta zeuden. Antzeko bizitzak zituzten eta biak ere, galdutako aukeraz damututa zeuden; izan ere, denbora baten gustuko zuten mutila esku-ahurrean zeukaten.
Baina bueno, horrelakoa zen bizitza eta laurek esperantza handia zeukaten gai honetan.
Lau neskatoak, Amsterdamera joandako lehen aldia zen hura. Nahiko berezia da herrialde hau. Oso polita eta desberdina ere. Bi alde zituela iruditu zitzaien. Baina egun horretan bertan, lehenengo aldea besterik ez zuten ezagutzen. Tulipanen aldea, loreen merkatuaren aldea, bizikletez gaineztatutako kaleen aldea, kanalen aldea, erosketen aldea… Baina ezagutzeko geratzen zitzaiena zartada bat lez etorriko zitzaien: kale gorriaren aldea, marihuanaren aldea, Terror Papa sorbaldan jarritako mutilen aldea, mozkorren aldea…

McDonalsean gertatutakoaren ondoren, kontu handiagoz ibiliko zirela erabaki zuten, arriskua nabaria baitzen.
Hotelera itzuli ziren. Txikia baina erosoa. Laurak gela batean zeuden, alde batetik ondo zegoen hori baina bestetik ez izan ere, Adaien, tolesgarria zen ohean lo egin beharra zuen, eta ipurdia beherantz joaten zitzaion zeuzkan egur xafla apurretako hiru apurtuak baitzeuden.

Hurrengo goizean, Zornotzar hauek bizikleta bat alokatzeko erabakia izan zuten; Amsterdam bizikletaren hiria da eta bertan ia ez da kotxerik erabiltzen. Herrialde guztiek egin beharrekoa iruditu zitzaien. Lehenbiziz, loreen merkatura zuzendu ziren: tulipanak ziren nagusi, baina bertan marihuana legalizatuta dagoenez, mota horretako landareak salgai zeuden eta haientzat berria zen hura probatzeko aukera hori ez zuten galdu. Substantzia hori erabiltzeko tramankulu guztiak erosi zituzten gauean probatzeko asmoz.

Bertan egondako bigarren eguna izan arren, bertako jendea nahiko desberdina zela jabetu ziren: bizikletak oinezkoek baino garrantzi handia zuten eta hori gutxi balitz, balaztarik gabekoak ziren. Bakoitza bere erritmora zihoan, bere albokoa garrantzi gutxiago izango balu bezala tratatuz. Bestalde, gizonezkoek ez zuten errespetu asko erakusten eta keinu higuingarriak egiten zizkieten. Honen aurrean, aipatutako neskak positiboki jokatzen zuten; herrialde guztiek dituzte haien alde txarrak edota desabantailak, edozein lekutan aurkituko duzu pertsona desegoki bat edo antzekoren bat.

Gaua iristear zegoen, eta lau neskak, gauean kalera irteteko gogoa zuten, festarako gogoa zuten.
Zornotzan utzitako arazo guztiak (betez ere amodio arazoak) ahazteko erabakia hartu zuten. Hotel txikira bueltatu ziren eta maletan zituzten arroparik erakargarrienak hartu zituzten. Apaindu eta kalera irten ziren.
Haien poltsetan lekua izan ezik denetarik zegoen: eskuko telefonoa, diru-zorroa, kolonia, ispilua, orrazia eta erositako landareren zati batzuk; marihuana.
Taberna batera sartu ziren, bakoitzak trago pare batzuk edan zituen eta marihuana erre zuten. Barre algara piloa entzuten zituzten, aztoratuta sentitzen ziren, hala ere pozik. Mundua berreraikita zegoen: ez zegoen arazorik, dena barregarria iruditzen zitzaien, erreginak ziren eta sentsazio hori gustukoa zuten, mundua haien eskuetan zuten txotxongilo bat zen non hura kontrolatzen zuten lau eskuak haiek ziren.
Taberna artetik irten ziren eta haien ibilbidea jarraitu zuten bihurguneak eginez. Bat-batean eta kontrako norabidean, haien egoera antzekoan zegoen gizon bat zetorren. Adaienek, ez zuen egoera hori batere ondo gogoratzen, bere oroimenean ezabatutako irudiak ziren, kostata etortzen zitzaizkionak, lausotuak zeuden, dena iluna zen, zarata zen nagusi batez ere neska batek egindako oihuak eta ikusi zuen azkena, bere burua lurraren parean zegoela zen.

-Riiiiiiiiiiin!
Bizikleta baten soinuak iratzarri zion. Jendea, bere albotik igarotzen zen, lurrean gorpuak balira zeudenak saihestuz. Izugarria iruditzen zitzaion arren, inork ez zuen poliziara deitu eta harridura aurpegiak faltan botatzen zituen. Bat, bi… Hirugarrena falta zen, bai, berarekin etorritako hirugarren laguna, Leire. Gainerako biak altxatu zituen eta zekiena kontatu zien. Hiru neskak, nazkatuta sentitzen ziren. Zer edo zer egin beharra zeukaten, baina argi zegoen, ezin zezaketela polizia deitu bart gauean gertatutakoan ere ez baitzuten laguntza handirik eman.

Hotelera itzuli eta batek daki ze arrazoirengatik telebista piztu zuten:
-Luzi Van Pels aurkitu dute hiriko kanal batean, bizirik dago oraindik ere baina bortxaketa markak ditu. Poliziak ez du ia ezer egiten eta honekin, badira hogei…
Telebista amatatu zuten. Apur bat zentzugabeko ideia bat iruditu zitzaien, normalean funtzionatzen ez duen ideia bat: Leireren sakelako telefonoaren zenbakia klikatu eta deitu egin zuten. Mugikorraren bestaldean, ahots bat entzuten zen, Leire zen. Pozez negarrez zeuden, sentsazio berria eta garbia. Hotelera zihoala zihoen.

-Tok-tok.
Atea ireki eta eskeko itsurako neska bat zegoen, zaila izan zitzaien ezagutzea baina haien laguna zen. Besarkada handia eman zioten eta dena kontatzeko erregutu.
Zera esan zuen:
Ez dut askorik oroitzen baina kalean topatutako gizon honek, bahitu egin ninduen. Drogak eta alkoholak nire indar guztiak kendu zizkidan eta ondorioz, bahitzaileak indar gutxi erabili behar izan zuen bere etxera eramateko. Arraroa badirudi ere, luxuzko etxea zuen; hainbat altzairu urrezkoak ziren eta hauen distirak itsutzen ninduen. Gela batean sartu eta beste hainbat neska ezagutu nituen, horietako bat Luzi izena zuen. Egoeraz jabetuta, alde egin behar nuenaz jabetu eta beste bi neskekin batera leihotik salto egin nuen. Haien laguntzarik gabe ezin izango nintzateke hona heldu izan ere, oso aztoratuta nengoen esan bezala. A! eta ahaztu baino lehen, gelaren barrnean, margolan bat zegoen sinadura batekin: Luis Van Humbeeck.


Seinale garrantzitsu baten aurrean zeuden: hori izango zen Leireren bahitzailea?
Matxalenek, Wifi-a zuen bere mugikorrean eta gaur egun normala denez, hotel horrek ere Wifi-a zuen. Izen hori googlen begiratu eta…
Luis izeneko hori Amsterdamgo segurtasun ministroa zen! Horrek dena azaltzen zuen, kalean zegoen segurtasun eza, pertsona ganorabakoen kantitate handia, balazta gabeko bizikleten erabilera…
Korrika eta presaka, poliziara zuzendu ziren. Baina ez ziren ohartu hauek ere Van Humbeeck- en kargu zeudela noski. Beraz bertara sartzean, inork ez zien kasurik egin. Polizia-etxetik alde egin eta neurri bortitzak hartu beharra zeudelakoan zeuden: alkatearengana joan ziren,
Izugarrizko esfortzuak egin behar izan zituzten baina denak merezi zuen inor gehiago sufri ez zezan. Lortu zuten, azkenean ministroa bahitu zuten eta desagertutako hogei neskak aurkitu zituzten.

Lau neskatoak, Zornotzara itzuli ziren eta promesa bat egin zuten: ez zirela berriz ere alkoholaren eta drogaren eraginen menpe jarriko.
Amsterdamen gertatutakoa horren erruz izan baitzen, ziurrena zen hori egin ezean ez litzaiekeela horrelakorik gertatuko. Baina, beste arazo batzuk zituzten buruan neskak, amodioa. Herbeheretan gertatutakoak adimena zabaldu zien: saiatu beharra zuten maite zutena lortuz.
Mariak hirugarren pertsona hori burutik kentzeko asmo zuzena zuen, aipatutako hau bere mutil lagunaren lagun mina zen, eta beti tontakeriak egiten zebiltzan. Azkenean, konfiantza hartu eta maite zuenari pentsatzen zuena adierazi zion. Dena konpondu zen eta erlazio hura egonkor eta iraunkor bilakatu zen.

Azkenik, gainerako hirurak mezu labur eta eraginkor bat bidali zieten haien kutunei, sentitzen zutena adieraziz:
Zutaz oroitzen naiz, udazkeneko hostoek lehen aldiz lurra ukitzean eta neguan indargabeturik datozen Eguzki izpiek nire kopeta jotzean, egun eguzkitsu artan hondartzan gertatutakoaz. Zurekin udak, udaberriak eta baita neguak ere igarotzeko beharra daukat. Nitaz oroitzen al zara?
Adaienek eta Matxalenek, nahi zutena lortu zuten azkenean, hainbeste denboratan biak izen berbera zuten mutiletan pentsatu ondoren, lortu zuten. Mikel. Leire bestalde, maiteminduta zegoen mutila berarentzat egokia ez zela ohartuz, Asier, hainbeste denboran izandako ezagunarekin joan zen.
Gauzek ahazteko egin zuten bidai hura, eraginkorra izan zen eta haien bihotzean gordeko zuten betiko.

AHT-ren aurka.

Gaur egun, gizartea hobetzeko prozesuan, hainbat garraiobide berri ari dira asmatzen. Horietako bat da AHT. Gizartearen erosotasuna hobetzea da bere asmoa, ez al du inork gogoetarik egin honek sortzen duenari buruz?

AHT- ren eraikuntzak izugarrizko sarraskiak sortzen ditu, animaliak bizilekurik gabe uzten ditu, bertako auzokideak molestatzen ditu eta honela jarraitu nezake gauza txarrak aipatzen.
Zer esanik ez, gure paisaiei buruz. Hemendik aurrera, gure inguruko mendietan ikusiko dugunak eta ikusten ari garenak ez du antzik betiko paisaiarekin.
Nire iritziz, AHT-ek etorkizunean egingo digun onura horrek ez du merezi orainean egiten ari den kaltea kontuan hartzen badugu.

Green Peaceko Irati Agirre adituak dioenez, AHT- ren eraikuntza beste edozein garraio baino gehiago kutsatzen ari da.
Ni ez nau trenak molestatzen baina hirietan soilik gelditzen den abiadura handiko trenaren aurka nago. Betidanik erabili izan dugun trena askoz ere erosoagoa da; izan ere, herri gehienetan du geltokia, bestea ez ordea.

Gustura bizi izan gara orain arte AHT-rik gabe, gizartearentzat erabilgarria izango ez den trenik gabe. Askok eta askok esan dezakete gure teknologian eta baita ere bizi kalitatean, aurrera pauso izugarria izango dela tren hau. Bai, baina lehen esan bezala ez du merezi.

Gizartearen onuratzat soilik jotzen den tren hau, naturaren hondamenditzat hartu eta momentu baten gugan pentsatu barik ingurumenean pentsatu beharko genuke.


Testu honi amaiera emateko zera adierazi nahiko nuke:
biztanleriaren gehiengoak pentsatzen duenaren alde nago: AHT-ak abantailak ditu bai, baina abantaila horiek sortzen duten ongia ez da ezer desabantailek sortzen dutenaren aurrean.

Eskaera gutuna.

Julen Martinez jauna


SGAEko arduradun hori:
Orain dela gutxi disko bat kaleratu duen abeslaria naiz eta idatzi honen bitartez sortu berri zaidan arazoa azaldu nahi nizuke.

Pasadan hilabetean, nire bigarren lana zen diskoa kaleratu nuen, egia esan, esfortzu izugarria izan zen niretzat, urte bat igaro nuen nire taldearekin aipatutako lan hau prestatzen. Diskoaren salmentaren inaugurazioa heldu zen eta dendetara joatea erabaki nuen nire esfortzuaren fruituak dastatzeko asmoz. Ikusi nuena erabat haserretu ninduen; inork ez zuen diskoa erosi. Internetek kasu honetan zerikusiren bat zuela otu zitzaidan, eta horrela izan zen; nire disko guztia bertan zegoen eta edonork eskuratu zezakeen.

SGAE erakundea

Badakit eta primeran ulertzen dut Internet izugarrizko abantaila ematen diela jendeari kantak eskuratu ahal izateko eta honena niretzat disko guztia internetetik kentzea izango litzatekeela, hala ere konforme egongo nintzateke bi kanta interneten gelditzen badira.
Honekin ez dut esan nahi urte erdi igarota kantak interneten ez egotea, izan ere, denbora hori igarota diskoa erosi ez duen pertsonak ez dut uste erosiko duenik.

Gutun honen erantzuna beharrezkoa dela iruditzen zait niretzat hain garrantzitsua den arazo hau konponduta dagoen jakiteko. Arazoa ulertu eta konponbidea emango didazuelakoan, besterik gabe, agur t’erdi.

Itziar Garrido Martinez

Bidegabea

Maiatzak 1.
Bi hilabete pasatxo ziren trankil zegoela, bi urterez sorbaldan izandako zama astun hori guztiz desagerturik zegoen. Hala ere kontzientzia trankil izan zuen beti, erruduna zelako kezkarik ez baitzuen, horrela izanda ere, bazekien zaila izango zitzaiola atzetik zetorkienak bidetik aldentzen baina azkenean helburua lortu zuen. Hori kausa, mutil lagunarekin Nafarroa aldeko landa batzuetara aldentzea erabaki zuen, etxetik urrun, rutinatik urrun, ezagunetatik urrun, zaratatik urrun, urrun...

Maiatzak 2.
Txikitatik gustuko zuen leku hura, aititerekin joaten zen beti eta orain, dena irakatsi zion pertsona kuttun hura ez zegoen eta etxetxoa berari utzi zion.
Mikel bere mutil lagunarekin lakura joatea otu zitzaion. Jadanik, urte bat eta erdi ziren batera zebilela. Erlazio polita zen hura Kattalinentzat. Bizitzako urterik txarrenak beraren alboan igarota dena hobeto joan zitzaion. Bere alboan orduak minutuak bilakatzen ziren eta minutuak aldiz segundoak. Bere alboan goizero esnatzea desiratzen zuen.
Egun hona igaro zuten lakuan eta Eguzkia ezkutatzerako etxera itzuli ziren. Afaldu eta telebista piztu zuten. Teleberria jartzea erabaki zuten, ea haien inguruko gertakariei buruz zer edo zer agertzen zen.
Bat-batean:
``Nafarroako poliziak ziurtarazi du bi urterez bilatzen hari ziren Kattalin terroristaren autoa ikusi dutela bertako auzokide batzuek. 2009an politikari baten etxean egindako bonba atentatu betean partaide izan zen autoa hain zuzen. Poliziak bere arrastoa galduta zuen jadanik, baina orain bere bila daude, kartzelaratzeko asmoarekin...́́
Joan beharra zegoela argi zegoen. Kattalinen bihotz taupadak inoiz baino arinago zihoazen, euri tantek lurra ukitzean egiten duten zarata bezain arin. Bera ziur zegoen dena ondo atera zitzaiola, baina ez, zortea batzutan zure kontra jartzen denean ez dago erremediorik. Dutxa arin bat hartzea erabaki zuen, Frantzia aldera joateko asmoa zuen. Bere etxea basoan zegoen, zuhaitz artean eta zaila egingo zitzaien hau aurkitzea. Mikelek dena batzen hasi eta kotxea martxan jartzen hasi zen. Dutxa hotza hartzea erabaki zuen Kattalinek, baina...
``Apuuuuuuuuuuuurtu! ́́
Polizien ahotsa zen atea bera bota zuten eta etxea miatzen hasi ziren, Kattalin biluzik bainugelan aurkitu arte. Kattalin bere haien kristalezko aurpegietan islatzen zen, janzten uzteko erregutu zien baina kasurik ez.
Egongelara eraman eta eskuburdinak jarri zizkioten. Mehatxuak esan zizkioten, isiltzeko agindu ere. Mikel mailu bat hartu zuen eta polizietako baten hatzean jarri zen buruan danbateko bat emateko asmoz, baina Kattalinek ikusi eta ezetz egin zion buruaz izan ere ahoa estalirik zeukan eta keinu bat egin zion alde egiteko esanez. Kostata baina kasu egin zion Mikelek. Poliziek, Kattalin kotxera sartu zuten eta estalki bat besterik ez zioten eman. Gauerdiko hamabiak heltzear zeuden.

Maiatzak 3.
Hankak tolesturik zituen oinak eserlekuan jarriz eta burua haien artean. Bere inguruan barre algarak, maltzurrak. Bere lepaxerloan, beherantz egiten zion eskua. Berari buruz zeuden hitz egiten eta algarak egiten, beldurra zuen.
Bidaia luze baten ondoren, emakumeen kartzela baten zegoen, pijama antzeko janzki batean eta ortozik.
Ingurura begiratu eta: ohe ziztrin bat, bidet bat, konketa bat, zikin zegoen ispilu bat eta eskuak garbitzeko iturria. Leihorik ez, askatasunik ez, burdin hesia besterik ez. Erlojurik izan ez arren, goizaldea zela bazekien gutxi gora behera. Hala ere goserik ez zuen eta lo kuluxka bat egitea erabaki zuen. Minutu gutxi iraun zituen. Bi morroi etorri ziren bere bila eta gela batera eraman. Bertan beste hiru zeuden. Irribarrea zuten aurpegian margoturik. Aulki batean jesarrarazi zuten eta biluztu egin zuten. Lotsaturik zegoen Kattalin, baita beldurturik ere. Haietako batek muxuak ematen eta ukitzen hasi zen, baina ezer gehiago egin gabe. Txarto portatzen zen bakoitzean hori eta gehiago egingo zutela ohartarazi zioten ostiko bat jo eta bere kartzela gelara eraman zuten. Gau hartan ezer gutxi afaldu zuen, ogi apur bat eta bizpahiru salda koilarakada.


Maiatzak 5.
Poliziak joan ziren bera ohean ezer egin gabe zegoen bitartean. Agindu bat eman zioten. Sartzen ziren bakoitzean hormaren kontra jarri beharko zen. Dardaraka zegoen, beldur izugarria zuen eta kanpokoengan oroitzen zen segundoro; Mikel, aita, ama, Maddi bere ahizpa... Euskal Herrian zegoen kartzela, baina etxetik urrun.




Maiatzak 28.
Ispilura begiratu eta aurpegia zurrupaturik zuen, asko argaldu zen eta osasun mentala eta baita fisikoa ez zituen batere ondo. Mehatxuak besterik ez zituen jasotzen. Askotan akordatzen zen bertan egotearen arrazoiaz; memoria ere ukituta zeukan apur bat eta kostata oroitzen zen kanpoan zegoela bere herriaren askatasuna desiratzen zuela eta aititek ere bere pentsamendua zuela, berari esker izaten zen desira hura. Talde batera batu eta terrorista bilakatu zen. Egia esan ez zuen inoiz atentatu baten parte hartzeko denborarik izan behar, izan ere, poliziak egun baten talde horren izen zerrenda batean bere izena topatu eta bonba madarikatu horren egilea bera zela pentsatu zuten. Horrela izan ez arren.
Zein injustua den bizitza gainera errugabea izanda.

Ekainak 11.
Azkenik bisita bat izan zuen egun hartan. Gainerako egunetan kartzelakoek ez zioten utzi. Ama aita eta Mikel ziren. Lehenengo gurasoekin egon zen eta haien bere egoera txarra ikusita eta besoan ubeldura bat antzeman ondoren ea ondo zegoen galdetu zioten. Berak baietz esan zuen, ez arduratzeko laster izango zela juizioa eta askatuko egingo zutela. Hitz haiek entzutean apur bat lasaitu zuen baina ezin zituen bere bat-bateko dardark ezkutatu, oso txarto zegoen.
Horren ondoren Mikelekin elkartu zen eta besarkada handi bat eman zion, bere alboan zegoen beti bera eta asko maite zuen. Asko lagundu zion bisita hau.

Ekainak 17.
Mehatxuak jarraitzen zuten eta baita ostikoak ere. Jantzia oso handi geratzen zitzaion eta begi-zuloak zituen. Kartzelatik ikuskatzaile bat igaro eta Kattalinen egoera tamalgarria ikusita psikologoarengana eraman zuen eta baita medikuarengana ere. Medikuak bitamina batzuk eman zizkion eta psikologoak kartzelako bere egoerari buruz. Berak zihoen ondo zegoela eta galdera gehienen erantzuna hutsa zen. ``Mehatxuak edota kolpeak jasotzen dituzu poliziengandik?... Erantzuidazu mesedez.́́
Baina ezer ez.. Kartzelako morroi beldurgarri haiek zer edo zer esaten bazuen berarekin edozer egingo zutela ohartarazi zioten, torturatu hil egin gabe.

Uztailak 6.
Psikologoarengana hainbat alditan joan ostean, nekatuta zegoen, akituta eta kolpeek min gehiegi egiten zietenaz ohartu zen. Beraz, dena kontatu zion psikologoari azkenean kostatu egin zitzaion beldurra nagusi baitzen gorputzean. Izugarria zen neskatxa honen egoera, batez ere psikologikoa.
Hainbeste lagundu zion aditu honek, seguritate sozialari abisu bat eman zion.

Irailak 5.
Lan asko eta paperen sinadura askoren ondoren, Kattalin kalean zen berriz. Psikologoari dena kontatu ondoren, ez zuen tratu txarrik jaso. Epaile askorekin hitz egin zuen eta kalera irten zen. Pena asko eman zidan hura berriz ere ez ikustea, izugarri harritu ninduen bere kasua eta ez zen inoiz ere berriro ere kontsultara itzuliko, libre zen azkenik eta betirako.